موقعی که بچه بودم و در کتابهاب دینی (عق عق ) می‌خوندم که در زمان پیامبر مردم گرسنه بودند و به نانی محتاج بودند با خودم می گفتم الان که دیگه نمیشه،  نون دونه یک تومنه ،دیگه امکان نداره کسی  تو این دور و زمونه  گشنه باشه و یا شب گشنه بخوابه. مدتی گذشت . مادرم یک دوست داشت که از کاخ نشینی به کوخ نشینی دچار شد. این خانم که شوهرش بازاری بود و  خونه که چه عرض کنم باغ داشتند و اون موقع که با 2 میلیون می شد خونه‌ای تو سعادت آباد خرید، خرج سفرهای زیارتی این خانم کمتر از 200 هزار تومن نبود. تا اینکه نمی دونم چی شد و تمام خونه و مغازه از دستشون رفت و مجبور شدند به یک  منطقه فقیر نشین در اطراف تهران بروند که من اسمشو این‌جا نمی‌برم. یک روز که به دیدن مادرم آمده بود داستانی تعریف کرد که من فهمیدم همیشه همه چیز امکان پذیره.

"مریم ، نصفه شب بود دیدم که گریه بچه همسایه بغلی قطع نمیشه بلند شدم رفتم در خونشون رو زدم که ببینم چشه اگه مریضه با ماشین ناصر ببریمشون دکتر. زنه اومد بیرون ازش پرسیدم که چشه گفت بچه گشنه است و چیزی نخورده و از گشنگی گریه می کنه! منهم رفتم خونه دیدم هیچی تو یخچال نیست جز یک ذره کوکو سبزی یخ اونم پیچیدم لای یک نون رفتم دادم به زنه.حالا مریم اگر برنجی، چیزی نذری داری بده ببرم براش .مرده فلج شده افتاده تو خونه، زنه است و 3 تا بچه. ......"